Biała zagadka innej rzeczywistości.

+18

Pairing: Taoris

Uwagi: opowiadanie pisane jest pierwszoosobowo, myśli głównego bohatera zapisane są kursywą i to chyba tyle z uwag. <3

Miłego czytania!

Biała zagadka innej rzeczywistości.

Czasem naprawdę zastanawiałem się, czy te wszystkie moce, jakie będąc w EXO posiadał każdy z nas nie są czasem prawdziwe. Naprawdę. Yi Xing po kontuzjach bardzo szybko dochodził  do siebie, Xiu Min ciągle narzekał, że jest mu zimno,  Chen miał pecha do metalowych poręczy, bo te ciągle kopały go prądem. Jeśli chodzi o mnie, to też zdarzały mi się dziwne momenty, kiedy wydawało mi się, że czas stoi w miejscu, leci zbyt szybko, albo nawet wszystko się cofa i tak jakby dzieje się od nowa. To absurdalne, ale może jednak coś w tym jest? Nie wiem. Ale to zdarzyło mi się w momencie, kiedy najmniej się tego spodziewałem.

Tańczyłem nie zwracając uwagi na flesze migające z publiczności, na Kris’a obok, który jak zwykle wydawał się zbyt leniwy, żeby przyzwoicie wykonywać jakiekolwiek taneczne ruchy naszej choreografii, a jedyne na czym się skupiałem to śliskość parkietu. Byłem zestresowany, bo mimo dobrych, wygodnych butów czułem, jak stopy ślizgają mi się po wypolerowanym parkiecie sceny. Mój stres podwajało jeszcze to, że parkiet był tak czysty i błyszczący, że w niektórych momentach światło reflektorów odbijając się od niego raziło mnie w oczy. A przecież mój popisowy numer w choreografii do „MAMA” musiał zostać wykonany. Scena była na to wystarczająco duża. Dam radę, pomyślałem. Nawet jeśli się poślizgnę i upadnę, to nic się nie stanie. Zawsze mogę się przeturlać i udawać, że tak miało być. Muzyka w słuchawce, którą miałem w uchu zwiastowała zbliżający się moment prawdy, a ja wstrzymywałem oddech tańcząc nieco z tyłu. Byliśmy dzisiaj całą dwunastką, nie powinienem się ośmieszyć... A może to wszystko to nie była wina sceny tylko moich butów? Bo kilka godzin temu podczas prób nie było tak źle… Tak. To moje buty.  Z pewnością.

„Turn back”

To była moja chwila. Wziąłem rozbieg, odwróciłem się błyskawicznie i wybiłem w powietrze.

Poślizgnąłem się…?

Nigdy nie zwracałem uwagi na świat wokół, kiedy byłem w powietrzu. Czekałem tylko na moment, w którym dostrzegę podłogę i dosięgnę do niej stopami. To wszystko trwało zazwyczaj ułamki sekund, ale teraz… nie wiedzieć czemu strasznie się dłużyło. Wydawało mi się, że cały mój obrót trwał ponad minutę. Wszystko ucichło, ja dosłownie w bezruchu zawisłem nad parkietem. Wiem, że to było tylko moje wrażenie. A potem nagle wszystko zaczęło przyśpieszać. Tak bardzo, że nie zdążyłem wylądować. Przez sekundę znów słyszałem piski fanek, muzykę w słuchawce i swój własny oddech, ale potem znów cisza zawładnęła moimi uszami, tak samo jak ciemność oczami.

***

Pierwszą rzeczą jaką poczułem zaraz po tym, kiedy zacząłem dochodzić do siebie był chłód. Przeszywający moje obolałe ciało, cholerny chłód, który zagnieżdżał się w mięśniach, powodował bolesne skurcze i wstrząsające mną dreszcze. Leżałem na czymś miękkim, ale równie zimnym, co powietrze wokół. Bez otwierania oczu byłem w stanie stwierdzić, że to chyba mech. Pomógł mi w tym jego zapach. Zapach świeżej, leśnej ściółki…

Błyskawicznie otworzyłem oczy i nie zwracając uwagi na ból mięśni gwałtownie usiadłem. To co zobaczyłem zaparło mi dech w piersiach. Siedziałem na zarośniętym mchem sporym kamieniu, od którego promieniowało okropne zimno… w środku lasu. Drzewa. Same drzewa! Pnące się ku niebu, przeogromne, stare drzewa, a między nimi wysokie krzewy walczące między sobą o dostęp do światła, którego spomiędzy wielkich, zielonych koron nie wydostawało się zbyt dużo.

Co się stało? Gdzie ja jestem? Gdzie są… wszyscy!?

Zaczynając panicznie rozglądać się po okolicy z każdej strony wyglądającej tak samo wstałem. Dopiero teraz poczułem, że musiałem uderzyć w coś głową, bo tępy ból rozchodzący się od potylicy na moment całkowicie mnie ogłuszył. Wsparłem się ramieniem o pień jednego z rosnących tu gigantów i zamykając oczy odetchnąłem.

Trzeba myśleć racjonalnie… Skoro jakimś cudem się tu pojawiłem, to dam radę stąd się wydostać. Znaleźć ślady…

Zacisnąwszy zęby znów otworzyłem oczy i tym razem już nie patrząc na drzewa, które mimo wszystko konkretnie mnie przerażały zacząłem wyszukiwać w leśnej ściółce jakiś śladów. Czegokolwiek. Odcisków butów, śladów po ciągnięciu ciała, jakiś strzępów ubrań, czegokolwiek. I kilka chwil później nieco za sobą dostrzegł kilka odcisków butów w zmarzniętej ziemi. Nie będąc pewnym do kogo mogły one należeć postanowił mimo wszystko ruszyć właśnie tym śladem. Na pewno nie były to jego własne odciski. Ktoś, kto je zostawił miał trochę większy rozmiar buta. Może o jeden numer, może o dwa, ale większy. Było mi coraz bardziej zimno,  starając się nie zboczyć z wąskiej, wydeptanej czyimiś butami ścieżki pocierałem swoje odsłonięte ramiona i oddychałem tylko nosem, w końcu komora nosowa miała niby służyć do ogrzewania powietrza. Tak chyba było na biologii…

Szelest gdzieś po mojej prawej stronie szybko wyrwał mnie z zamyślenia. Zatrzymałem się i pierwszym co zrobiłem, było schowanie się za grubym pniem drzewa. Ugh… potrafiłem się bronić, ale skoro mogłem jeszcze się chować i uciekać? Dobra… byłem trochę tchórzliwy.

Serce biło mi bardzo szybko, szczególnie, że kilka sekund później do moich uszu doszedł kolejny szelest, jednak jakiś taki… gdzieś wyżej, nad moją głową. Nie ruszałem się próbując opanować oddech, by nie zagłuszać sobie żadnych innych leśnych odgłosów. Właśnie… Może to były tylko jakieś ptaki, albo lisy? Albo dziki? A ja jak małe dziecko robiłem pod siebie ze strachu… Szybko odrzuciłem od siebie te niechciane myśli, przybrałem zdeterminowaną minę i wyszedłszy z powrotem na ścieżkę zza drzewa znów ruszyłem przed siebie. Koniec z tchórzostwem. Muszę się stąd wydostać. Chłopaki pewnie na mnie czekają…

Ale kilka sekund później niemalże dostałem zawału.

Jak huknęło! Hałas łamanych pni za mną wywołał u mnie taki napad paniki, że nawet nie spojrzałem za siebie. Zacząłem biec. Wiedziałem, że zboczyłem ze ścieżki. A pnie za mną łamały się jak zapałki. Gdyby nie ludzka anatomia pewnie już dawno wyplułbym swoje szalejące ze strachu serce gdzieś na zarośnięte mchem kamienie, o które co rusz się potykałem. Byłem tak zaślepiony biegiem i paniką, że nawet nie chciałem wiedzieć co tak naprawdę mnie goni! Ale to coś… było ogromne. To coś było coraz bliżej. Oddychało cholernie głośno, dosłownie charczało, łamało sobą przecież tak grube, wielkie drzewa, zabijało po drodze mniejsze zwierzęta, goniło mnie, a ja słyszałem tylko szum w uszach i swój własny paniczny myślowy krzyk „KURWAAAAAAAAAAA….!”.

Oddech potwora zaczął zmieniać się w warczenie, ja zaczynałem czuć zapach dymu, gorąco… I nie było to związane ani trochę z tym, że mięśnie wcześniej zastałe z zimna teraz paliły mnie żywym ogniem, kiedy to niezdarnie przeskakiwałem przez wystające z ziemi korzenie, pochylałem się przed zbyt nisko umiejscowionymi gałęziami, czy ledwo wyrabiałem  omijaniem drzew. To coś za mną… To coś za mną było wielkie, gorące… Spojrzałem tylko raz. To co zobaczyłem całkowicie przerastało moją wyobraźnię. Ogromny, czerwony jaszczur z wysoko uniesionymi  skrzydłami pokrytymi cienką błoną, któremu z pyska leciał dym, a wielkie, zakończone szponami łapska dosłownie kosiły z drogi stare, sędziwe drzewa…

Obudź się… OBUDŹ SIĘ!

Byłem pewien, że to sen! To nie mogło dziać się naprawdę! Nie ma takich stworów w prawdziwym świecie!

Krzyki z myśli wyszły mi na usta. Dosłownie piszczałem powoli już tracąc siły i czując napływające do oczu łzy powodowane cholernym strachem, jaki mną zawładnął. Chciałem się obudzić, chciałem uciec, chciałem być w świecie, gdzie mógłbym się bronić!

Wybiegłem w pustą przestrzeń. Pole…. Szczere pole, żółte od rosnącej powoli pszenicy. Choć nie byłem w stanie rozejrzeć się bardziej, to wiedziałem, że wokół nie ma nic. NIC, oprócz linii horyzontu. I nic oprócz stojącego gdzieś w polu wysokiego mężczyzny w białym, rozwiewającym się na wietrze płaszczu. Zatrzymałem się. Nie dlatego, że chciałem. Dlatego, że nie dałbym rady dłużej biec. Upadłem na kolana, zasłoniłem głowę rękami i zawyłem panicznie, kiedy ogromny jaszczur dosłownie przeszedł nade mną, a potem z bijącym po uszach łopotem wzbił się w powietrze. Nie chciałem tego widzieć. Nie chciałem tego nawet słyszeć! Cały się trząsłem, dosłownie kuląc się w pozycji embrionalnej twarzą do ziemi. Czekałem, aż łopot skrzydeł i wzmagany nim wiatr osłabną… Dopiero wtedy powoli podniosłem głowę.

Ten mężczyzna w bieli… stał przede mną. Twarz zasłoniętą miał białą maską, nie widziałem nawet jego twarzy. Żadnego skrawka skóry. Tylko jego dłonie. Zadbane dłonie o długich, zakończonych migdałowatymi paznokciami palcach. I jedna z tych dłoni była skierowana w moją stronę. Tak, jakby ten człowiek chciał udzielić mi pomocy. Wahałem się… bo skąd on się tu wziął? Dlaczego nie bał się tego potwora, który przecież mnie gonił? Ale w ostateczności niepewnie ująłem jego rękę w nieco słabym ze zmęczenia uścisku i pozwoliłem, by pomógł mi wstać. Nogi miałem jak z waty. Paliły do tego żywym ogniem, przez co nawet nie zdołałem utrzymać się na nich dłużej niż kilka sekund. Nieznajomy wyraźnie to zauważył, bo od razu jego druga ręka objęła mnie ciasno w pasie i przyciągnęła do bliżej, bym nie upadł. Ciągle byłem przerażony, nie wiedziałem co takiego właściwie się dzieje. Ale pojawienie się nieznajomego tak blisko dało mi nagle taki dziwny, wewnętrzny spokój.  Odruchowo chwyciłem się białego płaszcza zamaskowanego mężczyzny i sam przytrzymałem się bardziej w pionie. Nie na długo jednak, bo ten zaraz schylił się nieco i po prostu wziął mnie na ręce. Z początku chciałem się wyrwać, zacząć krzyczeć, ale nie zrobiłem tego. Pozwoliłem na to. Pozwoliłem też na to, by niósł mnie w nieznane przez środek szczerego pola…

***

- Tao, napij się…

- Nie chcę… - mruknąłem odwracając głowę od siedzącego przede mną mężczyzny w białym.

Nie odsłonił swojej twarzy ani na chwilę. Ciągle widziałem tylko jego ładne dłonie, słyszałem jego niski, przyjemny dla ucha głos, ale nie mogłem zobaczyć jego twarzy. To wzbudzało we mnie frustrację. Chociaż chciało mi się pić, chciało mi się jeść, to udawałem, że wcale nie. Wszystko po to, by nieznajomy zmięknął…

- Nie piję nic od nieznajomych.

- Nie jestem nieznajomym, Tao.

Wbiłem wzrok w stojący na niskim stoliczku przede mną kubek z pachnącą herbatą, ale dalej udawałem niewzruszonego. Mężczyzna przyniósł mnie chyba do swojego domu. Niskiej, małej chatki na skraju niekończącego się pola pszenicy. Cały domek miał tylko 3 okna, składał się z dwóch izb i chyba nie miał łazienki… Czułem się jak w jakimś średniowieczu. Nawet ubiór nieznajomego przywodził na myśl taką epokę, ale chyba był trochę za czysty, za biały… I ta biała maska. Teatralna, biała maska bez żadnego wyrazu, gładka, bez otworów na usta i oczy… Jak ten facet mnie widział? Ugh… Głowę owiniętą miał przy tym białą chustą, ale spod niej wystawało kilka jasnych kosmyków. Jeśli to było średniowiecze, to był blondynem. Ale jeśli nie, to pewnie farbował. Z resztą to nie był czas na takie rozmyślanie.

- Nie znam Cię.

- Znasz mnie doskonale, Tao…

Nie wiem skąd znał moje imię. Nie przedstawiałem się. Zapomniałem. I nie pytałem też jego o imię. Czułem się okropnie zmęczony, spragniony i sfrustrowany. Może jednak powinienem się napić?

- Skąd znasz moje imię?

- Kiedyś Cię o nie pytałem. Nie pamiętasz mojego?

Przygryzłem mocno dolną wargę. Przez cały ten czas nie patrzyłem na jego twarz, a raczej na tą maskę. Miałem dziwne wrażenie, że mimo jakichkolwiek otworów ten człowiek doskonale dobrze mnie widział, uważnie mnie obserwował. Ciągle wpatrywałem się w kubek z herbatą. Nieco podkuliłem kolana bardziej pod brodę oparłszy się plecami o ścianę chatki. Drewno zaskrzypiało cicho.

- Nie będę wiedział kim jesteś, póki nie pokażesz mi swojej twarzy.

Starałem się być poważny i pewny siebie, ale kiedy nie widziałem jego oblicza… to było cholernie trudne.

Ale nieznajomy tylko podniósł się z podłogi, na której siedział razem ze mną i poprawiając chustę, którą owiniętą miał luźno głowę wyszedł dostojnym krokiem z izby. Zostałem sam… nie pozostawało mi nic innego, jak tylko wypić tą herbatę. Była smaczna i ciepła. Zaraz po tym usnąłem na siedząco.

***

Żaden trening nie sprawiał mi później takiego bólu mięśni jak ten jeden bieg przez las w ucieczce przed smokiem. Tak, to był smok. Nieznajomy mi o nim opowiadał. Ponoć był niegroźny, ale jakoś nie chciało mi się w to wierzyć. Ciągle sparaliżowany bólem spędziłem w domu mężczyzny kilka dni, podczas których ten uparcie twierdził, że nie powinienem się ruszać, choć ja przecież doskonale wiedziałem, że bolące mięśnie trzeba rozchodzić… Ale godziłem się na to, bo powiedział, że potem pokaże mi swoją twarz. Czekałem siedząc wiecznie na miękkim kocu pod ścianą w głównej izbie. Pozwalałem mu na rozmasowywanie swoich nóg, pleców, oglądałem przez jedno z okien niebo, które co jakiś czas przecinane było przez wielkiego, latającego jaszczura i jadłem wszystko, co gospodarz podawał do jedzenia. Nie był najlepszym kucharzem, ale nie narzekałem.

Któregoś razu usiadł przy mnie, kiedy wpatrywałem się w niebo za oknem, choć ledwo co było już za nim widać. Ciemność ogarnęła cały ten dziwny świat. Byłem przyzwyczajony do tego, że czasem łapał moją dłoń i splatał nasze palce ze sobą. Z początku wydawało mi się to trochę dziwne, ale kiedy stwierdziłem, że ma przyjemne, ciepłe dłonie nie protestowałem. Tak było i tym razem. Zamknąłem oczy czując jak jeden z jego paznokci rysuje ścieżkę na wierzchniej stronie mojej dłoni. To było naprawdę przyjemne. Lubiłem, kiedy to robił, choć ciągle wydawało mi się to dziwne. Ale… to nic. Trwałem w takim bezruchu przez dłuższy czas, aż poczułem, że palce mężczyzny wyplatając się z moich. Uchyliłem powieki by zobaczyć co było tego powodem, ale nieznajomy był szybszy. Od razu przysłonił mi oczy białą chustą. Automatycznie uniosłem ręce, by odsunąć ja od twarzy, ale ten pacnął mnie po nich lekko i tym ciepłym tonem głosu powiedział, że to dla wygody. Opuściłem ręce. Może był jakiś szpetny na twarzy, skoro nie chciał jej pokazywać? Ale był dobrym człowiekiem… nie zwracałbym na to uwagi. Pochyliłem lekko głowę do przodu, by mężczyzna zawiązał chustę z tyłu mojej głowy. Przypomniały mi się niektóre treningi wushu… huh. Piękne czasy.

- Nic nie widzisz, prawda…?

- Nic a nic.

Nie wiedziałem czy się uśmiechnął na te słowa czy nie, ale wiedziałem jedno. Wiedziałem, że zdjął maskę, bo chwilę później włożył mi ją do rąk. Usta same mi się uchyliły, kiedy z takim dziwnym zachwytem badałem palcami gładką powierzchnię sztucznej twarzy gospodarza. Czułem przy tym, że sam mężczyzna jest blisko, ale nie zwracałem na to zbytniej uwagi. Dopóki jego długie palce nie ujęły mojej brody, a potem coś miękkiego musnęło moje rozdziawione lekko usta. Zamarłem. Czy to były jego WARGI?! Nie ruszyłem się ani na milimetr, a jedynym ruchem jaki wykonałem było powolne przymknięcie ust. Wtedy też poczułem ten dotyk jeszcze raz. Zadrżałem… To były wargi. Byłem prawie pewien! Przecież… nic innego nie mogło dawać takiego efektu.  Mocno zacisnąłem palce na masce, a wtedy trzeci raz to poczułem. Tym razem najpierw musnął moją dolną wargę, potem lekko ją przygryzł, aż w końcu wbił mi palca w policzek tak, że aż sam rozchyliłem usta, a wtedy te miękkie wargi przywarły do mnie cholernie mocno. Drgnąłem, wypuściłem z palców maskę  spróbowałem odepchnąć od siebie mężczyznę, jednak to zdało się na nic. Poczułem jego język na swojej dolnej wardze. Stęknąłem… nie wierzę, że to zrobiłem. Jak mogłem wydawać z siebie takie dźwięki?! Ten facet… przeginał.

- Mh….! – stęknąłem mu prosto w usta i znów próbowałem się odsunąć. Znów na nic. Ale to, co zrobił chwilę po tym już odebrało mi całkowicie wolę walki. Ten język, który dotykał moich ust znalazł się w ich wnętrzu. Nie wiedziałem jak zareagować, co zrobić… Chciałem go na początku gryźć, ale… to w jaki sposób zaczynał mnie całować było przyjemne.

Nie wierzę, ze to zrobiłem, ale uległem…

Opuściłem swoje ręce z ramion mężczyzny nie bardzo wiedząc co ze sobą zrobić.  Czułem się niezręcznie. Całowanie się z facetami same w sobie było niezręczne! Podkuliłem lekko kolana. Czułem się dziwnie… nawet nie wiedziałem jak miał na imię! Choć wydawało mi się, że znam go już dosyć dobrze, to ciągle był dla mnie nieznajomym. Nieznajomym, którego dłonie zaczynały szukać sobie oparcia na moich bokach, a którego ciężar zaczynał spychać mnie na bok, bym położył się na kocu. Nie chciałem tego robić. Podpierałem się rękami, potem łokciami, ale zatracony w pocałunkach mężczyzna w końcu po prostu pociągnął mnie za ręce i obalił na miękki koc. Tak bardzo chciałem cokolwiek widzieć, ale nie było mi to dane. Nie chciałem też na siłę zdejmować z oczu chustki. Mógłbym tego pożałować…

Wydałem z siebie jakiś dziwny dźwięk kiedy ten przerwał pocałunek, a swoje usta przeniósł na moją szyję. Dreszcze przyjemności, jakie przeszły przez moje ciało sprawiły, że lekko się wygiąłem, a przez to całym sobą idealnie przylgnąłem do ciała pochylającego się nade mną mężczyzny. Nie wiem skąd, ale wiedziałem, że jemu się to spodobało. Może dlatego, że od razu zachłanniej zaczął maltretować bok mojej szyi, a swoimi dużymi, ciepłymi dłońmi zaczął wodzić wzdłuż moich boków w pewnym momencie nawet podciągając mi  koszulkę po samą szyję.

- P-przestań… - szepnąłem w końcu, choć dreszcze przyjemności i reakcje mojego własnego ciała, nad którym chyba nie panowałem mówiły coś innego.

Nic dziwnego, że ten nie przestał. Wręcz przeciwnie… Nie wiem kiedy dorwał się do moich sutków zaczynając je powoli i drażniąco pocierać, ale wiem, że właśnie wtedy zostałem zalany falą gorąca. Czułem wypieki na swojej twarzy kiedy próbowałem odciągnąć jego łapska od piersi. Czułem jak nieznajomy kolanami umiejscawia się gdzieś między moimi długimi, ciągle obolałymi nogami. Czułem, że się o mnie znacząco ociera…

- PRZESTAŃ! – niemal krzyknąłem. Na darmo. I nie był to jedyny krzyk, z tym, że kolejny wywołany był w inny sposób. Ten facet… przestał całować moją szyję. Zaczął ssać moje wcześniej pocierane sutki.

Było mi kurewsko gorąco, wbijałem palce w ramię i kark mężczyzny wijąc się pod nim i dysząc. Dreszcze jakie wywoływał na moim ciele… to nie mogło być normalne!

Na szczęście nie zajmował się długo moimi biednymi, tak bardzo wrażliwymi sutkami. Zamiast tego schodził niżej po moim brzuchu. Nisko… bardzo nisko. Dźwięk rozpinanego rozporka moich własnych spodni odbił się echem po mojej głowie.  Swoją drogą… dobrze, że nie widziałem jego twarzy. Byłbym bardziej przerażony niż rozpalony. A teraz byłem… bardzo rozpalony. Czułem, jak materiał spodni osuwa mi się z bioder po nogach, a potem już całkowicie zostawia moje kończyny nagie. Nie wiem czemu, ale tak bardzo chciałem wtedy jęknąć  „bierz go…”, jednak się powstrzymałem. Nie musiałem się o nic dopraszać. Jego dłoń sama zaczęła masować moje nabrzmiałe krocze przez materiał bielizny…

 Zatkałem sobie usta dłonią będąc pewnym, że jeśli tego nie zrobię, to zacznę jęczeć. Wstydziłem się jęczeć. Facetowi nie wypada… może i byłem młody, ale… Nie wypada i już!

Przez chwilę nie ruszałem się, ale w końcu moje biodra same wypchnęły się ku górze w stronę dłoni nieznajomego jakby dopraszając się o więcej. Ten najwyraźniej to podłapał, bo składając lekkie pocałunki gdzieś w okolicach mojego pępka chwycił za gumkę bokserek i zdjął je ze mnie jednym szybkim ruchem. Chyba byłem już całkiem nagi…

Wtedy wszystko potoczyło się już niesamowicie szybko. Szelest opadających białych szat na drewnianą podłogę zagłuszył moje własne spragnione myśli. Dźwięk kopniętej gdzieś na bok białej maski, dotyk dużych, ciepłych dłoni na moich wąskich biodrach, a potem to mocne szarpnięcie i ja siedzący okrakiem na kolanach mężczyzny. Szybko wyszukałem dłońmi ścianę, o którą opierał się mój… Kochanek? Nie ważne… oparłem się o nią rękami, uniosłem się nieco na kolanach, a nieznajomy korzystając z tego przyciągnął mnie jeszcze bliżej siebie. Oparł swoją twarz o moją pierś. Czułem ją… czułem tą miękką skórę, lekko łaskoczące mnie rzęsy kiedy mrugał i gęste brwi. Oprócz tego czułem też jego łapy między swoimi pośladkami. Choć nigdy nie sądziłem, że mógłbym coś takiego robić sam wypinałem się w ich stronę, kiedy długie palce drażniły moje… spragnione wejście. Podniecił mnie… bardzo. Zabrałem ręce ze ściany, oplotłem nimi kark Kochanka i cicho syknąłem, kiedy ten najwyraźniej wcześniej zwilżając śliną swojego palca zaczął nim napierać lekko na moje zwarte ciasno ciało. To jednak nie trwało długo. Gdybym mógł… patrzyłbym mu teraz w oczy. Ale nie mogłem… Ale mogłem czuć jego twarz.

- Aaaaa! – mój krzyk rozniósł się chyba nie tylko po tym małym domku, ale też po tym całym bezkresnym polu i lesie, w którym się obudziłem. To co zrobił mój Kochanek… było niezapowiedziane. Nie byłem przygotowany… a teraz miałem w swoim rozpalonym wnętrzu niemalże pół sporego, grubego męskiego członka. Opuściłem głowę i krzyknąłem jeszcze raz, kiedy mężczyzna kolejnym szarpnięciem za moje własne biodra zmusił mnie do nabicia się na niego bardziej. Nie mogłem zapierać się kolanami. Bolały mnie nogi…

Byłem pewien, że kilka kropel potu ściekło mi po skroni. Nieznajomy chyba wyczuł, że mnie boli, bo po tym drugim szarpnięciu przestał, a zamiast tego wrócił do całowania mojej szyi. Oddychałem głęboko, próbowałem się rozluźnić. Mógłbym w tej pozycji zostać na dłużej. Ale mój Kochanek chyba nie potrafił dłużej wytrzymywać, bo po jakiejś minucie jego łapy znów zaczęły szarpać mnie za biodra, z tym że teraz nieprzerwanie, szybko i mocno…

Odrzuciłem głowę w tył i zawyłem z początku boleśnie, ale mój krzyk szybko zmienił barwę. Nigdy nie sądziłem, że uciskanie prostaty może być tak… przyjemne…

Kołysał mną w przód i w tył, do góry i do dołu, a moje kolana służyły jak sprężynki. W przerwach między własnymi, tłumionymi jękami słyszałem ciężki oddech mężczyzny. Słyszałem jak syczy, kiedy przyciskał usta do mojej szyi czułem  też, że gryzie własną wargę. A ja…? Ja drapałem go ile wlezie po ramionach, wyłem i starałem się nie zatracić. Ale się zatraciłem. W pewnym momencie nie wiedziałem już co się dzieje. Sam zacząłem mocno poruszać biodrami i nadziewać się na członka mężczyzny z własnym, ogromnym impetem. Ból nóg, ból tyłka… Cholera! Wiedziałem, że Kochanek robi mi siniaki, tak kurewsko mocno trzymał moje biodra, kiedy ja ledwo panując nad swoim własnym ciałem tylko błagałem o więcej i więcej. Byliśmy idealnie zsynchronizowani. Jego wypychające się biodra i silne ręce, mój tyłek i sprężyste kolana… Czułem się, jakby wypruwał ze mnie jelita w taki sposób, że krzyczałem mu z rozkoszy w usta, kiedy mnie całował.

Byłem już blisko. Czułem to przyjemne mrowienie w podbrzuszu, ten lekki ucisk…

- Ja…ja…. Ugh! – próbowałem wyjąkać coś składnego, ale nie dałem rady. Tylko jęki i krzyki wydostawały się z moich ust. Chyba podrapałem ramię mężczyzny do krwi… czułem, że mam mokre palce… - Haaaaa…!

Wtem dłonie nieznajomego puściły moje biodra, sięgnęły na tył mojej głowy i nie przestając płynnych, choć teraz już bardziej chaotycznych pchnięć rozwiązały białą chustkę zasłaniającą mi oczy. Była przepocona, wiedziałem to. Ba… tkwiły w niej moje łzy z samego początku. Dobrze, że ten nie wiedział, że płakałem. Otworzyłem jednak oczy dopiero po kilkunastu sekundach…

Nieznajomy zasłonił chustą swoje własne oczy i górną część twarzy. Tylko…

Ujrzałem usta… pełne, charakterystycznie zarysowane usta o pełnej górnej wardze. Te same, które za każdym szeptały mi do ucha słowa, że duchów nie ma…

Te same, które obserwowałem zawsze, kiedy ich właściciel do mnie mówił…

Nagły spazm rozkoszy targnął moim ciałem…

***

- Tao…?

- Zi Tao, wszystko w porządku? Kurwa, ta scena była za śliska…

- Hej, obudź się…

- Może zrobił sobie coś poważnego? Uderzył głową w głośnik, prawda?

- Zadzwońmy po karetkę!

- USPOKÓJCIE SIĘ!

- Czemu naprawdę nie umiem leczyć…?

- Tao…!

Słyszałem te głosy. Nie byłem w stanie ich odróżnić… Lu Han…? Jong In..? Kyung Soo…? Nie wiem. Chyba leżałem na jakimś łóżku. Było miękko. Bolała mnie głowa…

Poczułem na swoim  policzku czyjąś ciepłą, dużą dłoń. Taki znajomy dotyk… znajome ciepło.

Uchyliłem powieki.

Znajome usta…

I brakujący element.

Yi Fan uśmiechał się do mnie lekko z góry wyraźnie ucieszony tym, że się obudziłem. A ja… byłem w szoku.

- Duizhang…