OASIS

Pairing: można powiedzieć, że HunHan

Uwagi: to opowiadanie jest z gatunku droubble (czyli opowiadanie na równo 200 słów). Napisałam je w taki sposób, by każdy mógł to zinterpretować według własnego uznania. Trochę ukrytych znaczeń, takie tam...

ZAPRASZAM DO CZYTANIA I KOMENTOWANIA!

OASIS

Jedyne, na co pozostawało mu czekać było nieuniknione.

Palący żarem piasek przesypywał się zbyt szybko, wiatr wiejący z północy nie dawał szans żadnemu ziarenku, które nawet jeśliby chciało nie mogło ominąć skulonego gdzieś na powierzchni złotego morza mężczyzny, którego sylwetka okryta czarnym, lnianym płótnem dokładnie odznaczała się w promieniach wiszącego wysoko słońca.

Nieprzerwana przestrzeń pozbawiona nawet kropelki wody. Jedyna woda w okolicy znajdowała się w jego organizmie. Nie na długo…

Szum przesypywanych ziaren był tak intensywny, że Lu Han nie słyszał już nic. Nie słyszał bicia swego serca, nie słyszał momentów, w których z trudem połykał ślinę. Nie słyszał też tego, że z jego wyschniętych na wiór ust wydobywały się dźwięki,  jakich nigdy nikt nie miał szansy usłyszeć. Rozpaczliwe wołanie o pomoc, która nigdy miała nie nadejść.

Pod powiekami było zbyt sucho, by otworzyć oczy.

Chciałem znaleźć twoje źródło, lecz poległem…

Mocniejszy podmuch wiatru zdmuchnął z okrytej chustą głowy blondyna nadmiar piachu, a chłodniejszy powiew nagle otulił jego twarz, niosąc zapach słodkiej oazy.

- Nigdy nie znajdziesz źródła, którego tak naprawdę nigdy nie było.

Dreszcz wstrząsnął mężczyzną, gdy ten bezskutecznie próbował spić wodę z pachnącego nią powietrza. Ale kiedy tylko uchylił powieki, rozgrzane do granic możliwości ziarenka sparzyły jego oczy.