Karaluch (3/?)

Pairing: Taoris

Uwagi: pojawiają się standardowo wulgaryzmy oraz błędy składniowe i czasem interpunkcyjne (piszę w nocy, a wtedy już nie myślę o błędach xD). Być może też inne, ale nie zwracajcie na nie uwagi. Liczy się treść! <3

ZAPRASZAM DO CZYTANIA I KOMENTOWANIA!

Karaluch (3/?)

Lu Han był bardzo dobrym człowiekiem. Nie potrafił przejść obok cudzego nieszczęścia. Włączała mu się wtedy taka przeogromna chęć pomocy, takie nieprzyjemne kłucie w sercu, które nie pozwalało mu na to, żeby po prostu odwrócić się i odejść udając, że nie zauważył żadnego znaku świadczącego o tym, że ktoś potrzebuje mniejszej lub większej pomocy. Oprócz tego, że nie potrafił omijać ludzi potrzebujących nie potrafił też odmówić tej przyjemności z pomagania im sam sobie. Nic dziwnego więc, że kiedy w końcu udało mu się dojechać jednym z wieczornych autobusów do centrum Pekinu i spacerem dojść do Bei to właśnie on dowiedziawszy się o ciekawym „znalezisku” przyjaciela przed wejściem zaproponował, żeby zabrać leżącego w krzakach nieprzytomnego bezdomnego chłopaka do siebie. Wu Fan długo protestował. Jego złość po tym, jak właśnie ten leżący w krzakach chłopak opluł mu buty, zniszczył garnitur i dodatkowo próbował okraść mu dziewczynę najwyraźniej nie minęła. On w przeciwieństwie do dobrodusznego brata swojej dziewczyny był raczej człowiekiem, który zamiast pomagać zwyczajnie wolał albo szkodzić albo po prostu ignorować. Ale wieczne odmawianie blondynowi o ślicznej twarzy lalki, która w żaden możliwy sposób nie oddawała jego prawdziwego wieku nie należało do rzeczy, jakie byłby w stanie zrobić.

- Tylko jak my go stąd wyciągniemy? – zapytał Wu wyraźnie niezadowolonym tonem głosu. Kto normalny promieniowałby szczęściem, gdyby jego najlepszy przyjaciel namawiał go do rzeczy, które są wbrew jego naturze? – Nie dotknę go…

- Yifan, jestem pewien, że Ciebie to on też wolałby nie dotykać. – burknął jego starszy towarzysz i pokręcił głową z politowaniem, przy czym nieco rozgarniając krzaki na boki spojrzał z góry na nieprzytomnego Chińczyka na tyle, na ile pozwalało mu słabe światło latarni przy chodniku. – Jak myślisz? Coś mu jest czy po prostu się zapił?

- Strzelam, że jest najebany i jak obudzi się u Ciebie w domu, to zarzyga Ci cały dywan.

Lu Han tylko wywrócił oczami teatralnie i postanawiając dalej nie słuchać wiecznie marudnego przyjaciela zwyczajnie pochylił się nad bezdomnym. Z trudem udało mu się przewrócić go na plecy, w czym przeszkadzały wszechobecne badyle krzaków, ale kiedy to zrobił specjalnie jeszcze sprawdził, czy aby chłopak w ogóle żył i oddychał. Nic jednak nie wskazywało na to, by miało być inaczej.

- Złap go za nogi i wyciągnijmy go stąd. – powiedział w końcu, a sam złapał leżącego za ręce.

Wyższy skrzywił się mocno, jakby to wszystko miało wywołać u niego jakieś dziwne zmiany skórne, ale ostatecznie uległ prośbom Lu i pochyliwszy się oplótł długimi palcami szczupłe kostki bezdomnego, które odsłonięte były przez przykrótkie, starte dżinsy. Zauważył przy tym, że ten nawet nie miał na stopach skarpetek. Nie potrafił sobie wyobrazić jak można o tej porze roku chodzić po mieście bez skarpetek. Jeszcze do tego w rozklejających się butach. Szybko porzucił próby wyobrażenia sobie tego, gdy zdał sobie sprawę, że przecież ma do czynienia z człowiekiem bez pieniędzy i domu. Chyba nawet poczuł do niego lekkie współczucie. Albo po prostu kiszki skręciły mu się w brzuchu na sam kontakt dłoni ze skórą jego nóg.

Wspólnymi siłami udało im się wyciągnąć Chińczyka z krzaków na chodnik, a wtedy Lu Han założył ręce na piersi i zamyślił się. Obaj przyjechali do centrum autobusami. Żaden z nich nie miał przy sobie auta, a pchanie się autobusem z nieprzytomnym menelem raczej nie uśmiechało się ani jemu, ani Wu Fanowi. Pozostawało więc tylko zamówienie taksówki. Wiedział, że proszenie młodszego o zadzwonienie po taksówkę właściwie mijałoby się z celem, gdyż nie miał ochoty na kolejne spory o to, czy w ogóle powinni zajmować się tym bezdomnym, nieprzytomnym człowiekiem, więc sam wyjął z własnej kieszeni telefon komórkowy i wyszukując w kontaktach numeru należącego do jednej z większych sieci taksówkarskich w mieście przytknął głośniczek do ucha. Zamawianie samochodu nie zajęło mu dużo czasu. I z tego co się dowiedział długo też nie musieli na transport czekać. A im krótsze czekanie, tym Wu miał mniej czasu na marudzenie i ewentualne wycofanie się z całej akcji. I choć ten nie wyglądał na zbyt zadowolonego całą sytuacją, bo przecież przyjechał tu się nawalić, a nie zajmować jakimś małym śmierdzącym gównem, to nie protestował więcej. Być może był to skutek jego dużej sympatii do starszego przyjaciela. Albo to był po prostu już ten wrodzony urok Lu. Urok, którym dysponowała również jego młodsza siostra.

Taksówka pojawiła się zaledwie po pięciu minutach zatrzymując się idealnie przed Bei. Początkowo kierowca kręcił nosem na wiadomość, że będzie musiał trzymać niemytego od miesięcy bezdomnego na tylnym siedzeniu, ale kiedy Lu Han uśmiechnął się ładnie i zaproponował dodatkowy napiwek ten po prostu kiwnął głową i pozwolił mężczyznom wpakować do środka „nowego kolegę”, który nawet nic o tym nie wiedział. Niezadowolony Fan usiadł na siedzeniu obok kierowcy tłumacząc się tym, że nie ma zamiaru znów dać się poniewierać temu smarkaczowi w przypadku, gdyby znowu się obudził, więc to Lu zmuszony był do siedzenia z nim na tyłach i pilnowania nieprzytomnego, by nie walał się przy każdym zakręcie po wszystkich stronach świata. Kiedy tylko zamknęli drzwi i ruszyli już po kilkunastu sekundach czuć było w samochodzie nieprzyjemny zapach alkoholu, brudu i takiej… stęchlizny? Wu Fan modlił się wręcz o to, by kierowca kazał wywalić niekontaktującego chłopaka gdzieś na zewnątrz, ale to nie nastąpiło aż do osiedla mieszkaniowego, na którym już od kilku lat mieszkał Lu Han. Wielu ludzi zazdrościło mu tego, że udało mu się znaleźć ładny, jednorodzinny dom w przystępnej cenie i to jeszcze całkiem blisko centrum miasta. Teraz czasy były naprawdę ciężkie. Czasem nawet za mieszkania 2x2 trzeba było płacić majątek.

Wystarczyło, że samochód zatrzymał się tuż przed domem starszego, a Wu jak poparzony wyskoczył z niego jedynie mrucząc w stronę kierowcy ciche „dziękuję, do widzenia”. Od razu zgiął się w pół i zakaszlał, jakby przez całą drogę dusił się wstrzymując powietrze.

- Ja pierdole… - stęknął cicho, ale słysząc za sobą prośby Lu o to, by pomógł mu z wyciągnięciem chłopaka z auta jeszcze dodatkowo przeklął pod nosem. W każdym razie standardowo uległ i łapiąc znów dzieciaka za kostki razem z przyjacielem wyniósł go aż pod drzwi do domu.

Lu Han wydawał się nie czuć okropnego zapachu, jaki wydzielał ich nowy nieprzytomny towarzysz. To było aż niewyobrażalne, ale Wu Fan nie odzywał się na ten temat. Starszy zapłacił za taksówkę, a w momencie gdy ta odjechała wyjął z kieszeni spodni klucz do domu i przekręcając go w zamku znów z pomocą niezadowolonego przyjaciela wniósł bezdomnego do środka. Ostatecznie położyli go na kanapie w salonie, gdyż nawet Lu nie chciał widzieć go w swoim łóżku. Obaj zaraz po tym przysiedli na stoliku do kawy wpatrując się źródło nieprzyjemnych doznać zapachowych. Zapadła głęboka cisza przecinana jedynie ciężkim, świszczącym oddechem gościa.

- I co teraz…? – zapytał w końcu biznesmen ciągle zastanawiając się po co oni w ogóle go tu zaciągnęli.

- Musimy go obudzić, wykąpać i ubrać.

Kolejna chwila ciszy zapadła między nimi. Lu był drobnym chłopakiem. Nie nosił też zbyt dużych na siebie ubrań. A leżący przed nimi Chińczyk zdecydowanie był większy od niego… co oznaczało…

- Nie ma mowy. – powiedział nagle całkiem surowo wyższy i wstał, żeby podejść do okna i uchylić je. Znów zaczynał czuć ten zapach. Śmierdziały mu ręce…

- Oh, Wu, zostawiłeś u mnie te ubrania rok temu! Nie przypomniałbyś sobie o nich, gdybym nie wspomniał, że trzeba go ubrać! – zawołał oburzony blondyn i również wstał podchodząc do niego i lekko uderzając go pięścią w ramię. – I tak byś ich nie zabrał!

- Żaden jebany gówniarz, menel i pijak do tego nie będzie nosił moich ubrań w żadnym wypadku! – zawtórował mu Wu Fan i odwracając się w stronę przyjaciela lekko pchnął go na jeden z wolnych foteli.

Chłopak ledwo utrzymał równowagę, lecz gdy mu się to udało od razu posłał przyjacielowi nieprzyjemne, a nawet mordercze spojrzenie.

- Jesteś bezdusznym chamem, Wu Fan!

- A w Twoim domu śmierdzi kloszardem.

- Jak wyjdziesz, to przestanie.

- Ty bezczelny…!

- Panowie, ciszej trochę, głowa mnie boli…

Obaj zamarli w bezruchu, by po tym w jednej sekundzie spojrzeć w stronę kanapy, na którą od chwili czasu nie zwracali już uwagi. Blady jak ściana chłopak o czarnych włosach i mocno podkrążonych oczach siedział na miękkim siedzeniu z głową nieco spuszczoną i masował się brudną dłonią po skroni. Brodą dotykał swojej klatki piersiowej. Wyglądał na wyczerpanego, zmęczonego i chyba skacowanego. I o dziwo nie wyglądał na zbyt zaskoczonego swoim obecnym położeniem, jakby w ogóle nie zwracał uwagi na to gdzie zasypia i gdzie się budzi. Jakby to po prostu nie miało najmniejszego znaczenia. W ogóle nie patrzył na dwóch kłócących się mężczyzn.

Lu Han momentalnie podszedł bliżej niego i przywołując na usta czarujący uśmiech pochylił się delikatnie w jego stronę.

- Dobrze się czujesz? Chcesz coś zjeść? Jakąś tabletkę na ból głowy? Zaraz przyniosę dla Ciebie nowe ubrania! – mówił lekko podekscytowany tym, że może komuś pomóc. Wyciągnął dłoń w  kierunku czarnej czupryny chłopaka. Dotknął jego włosów. – Wykąpiesz się, a potem…

Szybkie uderzenie w nadgarstek przerwało blondynowi, który cofnął się natychmiast przestraszony taką nagłą reakcją Chińczyka. Nawet nie zdążył zarejestrować tego uderzenia. Jedynie je poczuł. Ono jednak nie umknęło uwadze Wu Fana.

Nim wyczerpany chłopak zdążył zareagować już zebrał na twarz porządny cios dużej dłoni wysokiego mężczyzny, który chwilę po tym złapał go za materiał starej, śmierdzącej bluzy i podniósł go tym samym do pionu nawet nie zwracając uwagi na to, że przy szarpnięciu kilka szwów na materiale rozerwało się i zostawiło za sobą spore dziury.

- Słuchaj, gówniarzu… - zaczął wpatrując się ze złością w nieco przymknięte oczy gościa, którego twarz zastygła w wyrazie zaskoczenia po silnym uderzeniu. Na jego policzku odbiły się nawet długie palce Wu. – Będzie tak, jak mówił Lu Han, rozumiesz, uliczna szmato?

Odpowiedziało mu milczenie. Jedynym odgłosem jaki wówczas rozległ się w salonie był dźwięk przełykanej śliny. Wydawało się, że w pionie trzymał Chińczyka tylko Wu Fan, a oparte o podłogę odziane w zepsute adidasy stopy nawet nie utrzymywały ciężaru jego ciała. Chwila ta trwała aż nader długo…

- Jak masz na imię? – zapytał w końcu nieśmiało Lu.

Masował sobie nadgarstek palcami, wyglądał, jakby ugryzł go jakiś niewytresowany, biedny piesek, a on mimo wszystko chciał go przygarnąć i oswoić. Tak, dokładnie tak skojarzył sobie zachowanie przyjaciela Wu Fan spoglądając na niego krótko kątem oka.

- Zitao… - odezwał się w końcu cichy, nieco chrapliwy głos chłopaka.

- Więc teraz Zitao posłusznie idzie się umyć, bo śmierdzi jak kupa gówna. – warknął trzymający go mężczyzna, a kiedy puścił materiał starej bluzy bezdomny opadł ciężko z powrotem na kanapę.

***

Ciepła woda obmywająca jego wychudzone głodem ciało wprawiała go w delikatne dreszcze. Miał wrażenie, że czuje każdą, nawet najmniejszą kroplę, która porywała  z ciemnawej skóry resztki martwego naskórka albo zwyczajny bród. Starał się nie zwracać uwagi na to, że w miejscach, gdzie spłynęły pierwsze stróżki skóra stawała się dziwnie jaśniejsza. Nie chciał nawet myśleć o tym, co się zacznie dziać, kiedy wyleje sobie na dłonie jeden z mnóstwa kolorowych żelów pod prysznic stojących na niewielkiej półce wbudowanej w kabinę prysznica. Był zmęczony, bolała go głowa i do tego piekł go policzek. Ten policzek był jednak skutkiem czegoś zupełnie innego niż kac i zmęczenie. Widniejące na twarzy ślady długich palców zdecydowanie wskazywały na to, że był to po prostu owoc złości jednego z mężczyzn, którzy musieli znaleźć go niedysponowanego… gdzieś. Zupełnie nie pamiętał gdzie stracił przytomność i w jaki sposób w ogóle doszło do tego, że znowu szlajał się po mieście z butelką taniego wina. A skoro nie mógł przypomnieć sobie tak istotnej rzeczy, to nawet nie próbował rozmyślać nad tym jakim cudem facet, z którym wcześniej wdał się w bójkę, na oczach którego później próbował okraść jakąś dziewczynę teraz w iście agresywny sposób zmusił go do pójścia pod prysznic. Z jednej strony nie podobało mu się to, ale z drugiej… Chyba faktycznie trochę zbyt ostro zareagował na zbliżenie się tamtego mniejszego. Przecież nie miał złych zamiarów. Złe zamiary już prędzej mógłby mieć tamten wyrośnięty, wielki… Ale teraz to już nie miało znaczenia. Liczył się tylko on, ciepła woda i żele pod prysznic.

Ciekawy każdego z zapachów, jakie kryły się w kolorowych butelkach otwierał każdą z nich. Każdy był cudowny. Każdy był zupełnie inny. I żaden nie przypominał zapachu szarego mydła, jakiego używał raz na jakiś czas… W końcu wybrał czekoladowy. Ten pachniał tak smakowicie, że Zitao nawet zastanawiał się, czy aby nie spróbować, czy nie smakuje podobnie. Szybko jednak z tego zrezygnował. Przecież to żel pod prysznic, a nie jedzenie. Co nie zmieniało faktu, że na samą myśl o czekoladzie zaburczało mu w brzuchu.

Wylał na dłonie całką sporą ilość pachnącego i myjącego specyfiku, a kilka sekund później zawzięcie obmywał każdy, nawet najmniejszy fragment swojego ciała nie omijając też tych najintymniejszych miejsc, do których higieny raz na jakiś czas służyło mu właśnie szare mydło.  Nie śpieszył się. Nie znał pojęcia oszczędzania wody. Gdy miało się tylko deszczówkę, to fakt, należało się wstrzymywać. Jednak teraz, kiedy woda leciała na niego nieprzerwanymi strumieniami nawet o tym nie myślał. Brązowa od brudu piana po kliku razach zaczęła robić się już biała, czysta, a Tao miał takie dziwne wrażenie lekkości… Jakby zrzucił z siebie zalegającą powłokę. Po kilku minutach sięgnął jeszcze po szampon. Gdy umył nim włosy pierwszy raz te pod palcami wydawały się takie… wysuszone, nieprzyjemne. Spróbował więc drugi raz. A wtedy, kiedy spróbował je przeczesać opuszkami palców, te okazały się gładkie i lejące razem z wodą tak delikatnie jak nigdy. Aż zadrżał. Nie pamiętał już kiedy ostatni raz był tak czysty jak teraz.

Minęło pół godziny, o ile nie więcej, nim wyszedł spod prysznica całkowicie odświeżony i pachnący. I szczęśliwy. Pamiętał, że niski blondyn przedstawiający się jako Lu Han zostawił mu ręczniki na pralce, pod czystymi ubraniami, więc wziął sobie duży, miękki materiał i owinął się nim cały jak jakąś peleryną niewidką.

Podszedł do lustra przecierając czarne włosy, by lekko je osuszyć. A kiedy spojrzał na swoje odbicie niemalże się nie poznał. Gdy wchodził do tej łazienki na początku zobaczył odbicie takie jak w oknach różnych lokali, czy lustrach samochodów – brudnego, bladego dzieciaka o podkrążonych oczach, jakby nie spał od kilku dni. Teraz mimo tego, że oczy ciągle miał podkrążone, a skórę dalej bladą wyglądał sto razy lepiej. Opadające na czoło włosy nie wyglądały już tako ohydnie i niehigienicznie jak wcześniej. Aż uśmiechnął się pod nosem gdzieś głęboko w duchu wdzięczny, że ten drugi, agresywny zmusił go do wejścia tutaj…

Ubrał na siebie przygotowane ciuchy dosłownie rozkoszując się ich zapachem czystości, miękkością… Czysta bielizna to coś, o czym marzył od dawna. Wygodne i ciepłe spodnie, czarna, gruba bluza… wszystko idealne na tą porę roku. Już robiło się strasznie zimno. Teraz przynajmniej nie będzie tak marzł…

I już miał wychodzić, kiedy przypomniał sobie, że przecież nie może ot tak przejść sobie obojętnie obok tych ludzi, bo nawet jeśli jeden z nich zmusił go do umycia się, to przecież wyszło mu to tylko na dobre. Wypadało więc podziękować. I może… przeprosić za sytuację sprzed kilku dni?

Wyszedł z łazienki po cichu, ostrożnie stawiając kroki jakby bojąc się, że w kapciach, które dostał do chodzenia po domu skręci sobie kostkę albo zwyczajnie się w nich przewróci. Rozejrzał się. W przedpokoju nie było nikogo. Dopiero po chwili usłyszał na lewo od siebie głos Lu Han’a, który – jak mniemał Zitao – ciągle starał się przekonać tego drugiego, że tamten powinien przestać tak boczyć się na Tao. Czarnowłosy już wcześniej słyszał jak agresor wyrażał swoje niezadowolenie wobec jego pobytu tutaj, ale nie wtrącał się. Tym razem też nie miał zamiaru się wtrącać. Jedyne co miał zamiar zrobić, to przerwać im tą rozmowę, a raczej monologi gospodarza domu.

Kiedy wszedł do kuchni poczuł na sobie dwie pary oczu, co od razu nieco zbiło go z tropu. Poczuł się skrępowany. Przesunął wzrokiem najpierw po przyjaźnie wyglądającym Lu, który trzymał w swoich dłoniach torebeczki z ugotowanym ryżem, a potem przelotnie zerknął na naburmuszonego giganta siedzącego przy stole z nogami na krześle. Przełknął głośno ślinę.

- Dziękuję… - wydusił z siebie w końcu, jednak bardziej w stronę niższego.

Lu Han uśmiechnął się promiennie, ale zamiast cokolwiek mu na to odpowiedzieć po prostu wskazał mu dłonią na jedno z czterech krzeseł rozstawionych wokół stołu.

Chwilę wahał się, zanim usiadł, ale ostatecznie zajął sobie miejsce naprzeciwko ciągle mierzącego go wzrokiem mężczyzny. Szczerze mówiąc już po kilku sekundach miał ogromną ochotę przywalić mu w twarz, żeby przestał, ale przypominając sobie o tym, że tamten potrafił być dość gwałtowny po prostu o tym zapomniał.

- Lu Han gege… - zaczął w pewnym momencie, ale nie dokończył.

- Tak? – zapytał blondyn wsypujący właśnie ryż do miseczek i dokładający do niego przygotowane wcześniej mięso z warzywami. Nie było tego widać na pierwszy rzut oka, ale był wewnętrznie dumny z tego, że ten dzieciak nazwał go w ten sposób.

- Twój przyjaciel sprawia, że czuję się niepewnie.

Wu Fan otworzył szerzej oczy, a sekundę później jego otwarta dłoń z plaskiem uderzyła w blat stołu. Zitao aż podskoczył, ale nie spojrzał na mężczyznę zza swojej przydługawej, czarnej grzywki. Lu zwrócił się w ich stronę z miseczkami i postawił je naprzeciw ich obu. Surowym spojrzeniem zmierzył natomiast nie Tao, lecz właśnie Wu…

- Przestań odpierdalać, Wu Fan. – mruknął zaraz siadając przy Tao i podając każdemu ze swoich gości drewniane pałeczki do jedzenia. – Jest w moim domu. A teraz jedzcie zanim wystygnie.

***

Od kilku godzin telefon nie dawał mu spokoju. Wibrował… nie dawał mu spać. A zmęczony całym tym dziwnym wieczorem Wu Fan potrzebował snu.

Leżał na plecach na łóżku Lu Han’a wpatrując się w sufit, którego i tak nie dostrzegał ze względu na ciemność, jaka panowała w sypialni. Kiedy u niego nocował często spali razem w jednym łóżku. Byli przyjaciółmi od dawna. Nigdy nie dochodziło do… czegoś, więc czemu miałby spać na przykład na kanapie w salonie? Tej nocy już szczególnie nie mógł tam spać. Dlaczego? Bo właśnie tam spał teraz Zitao… Ten głupi, bezdomny dzieciak, który już samą swoją obecnością niesamowicie działał mu na nerwy. Gówniarz, który wcześniej wydawał mu się strasznie pewny siebie i arogancki, a który teraz pokornie robił to, o co się go prosiło i nawet pomagał przy zmywaniu naczyń po posiłku. Dlaczego to robił? Może chciał się tylko podlizać, a potem, kiedy już wszyscy usną okraść cały dom i uciec? Akurat tym się nie przejmował. To był dom Lu. I choć byli przyjaciółmi, to właśnie Lu go tu sprowadził. Więc to będzie jego wina. Ten głupi dzieciak… był dziwny. Tylko to stwierdzenie pasowało do jego opisu.

Zerknął w stronę już setny raz wibrującego telefonu. Lu Mei nigdy nie dawała mu spokoju. W końcu złapał go w palce, odrzucił połączenie, a potem po prostu wyłączył telefon i wrzucił go pod poduszkę. Odetchnął głęboko przymykając powieki.

Już niedługo po tym przyśnił mu się. Zitao. Chłopak, który był dziwny.

Karaluch (2/?)

Pairing: Taoris, z przebłyskami innych.
Uwagi: jak zwykle myśli bohaterów zapisane kursywą,
Jeśli znaleźlibyście jakieś błędy - proszę piszcie. Po napisaniu nigdy nie mam siły sprawdzać błędów. xD
Zapraszam do czytania. <3

Karaluch (2/?)

Uciekł mu. Ten brudny, głupi szczyl, który nie dość, że podpadł Chińczykowi plując mu na buty i niszcząc garnitur, to jeszcze łasił się na portfel jego własnej dziewczyny, który tak na dobrą sprawę nawet nie zawierał pieniędzy, które należały bezpośrednio do niej. Były w nim pieniądze, które zarobił sam Wu Fan ciężko pracując, zarywając nocki i pisząc biznesplany dla różnych firm, żeby mieć później za co kupić wszystkie te pyszności, które potem przyrządzała Mei, żeby zaspokoić głód własny jak i partnera. Jednak dla niedoszłego złodzieja to nie miało najmniejszego znaczenia. Czy dla jakiegokolwiek złodzieja losy prawowitego właściciela pieniędzy, które ukradł kiedykolwiek się liczyły? Nie. Tak było i tym razem, więc wściekły blondyn biegł za nim co sił w nogach chcąc po prostu dorwać tą zapitą, śmierdzącą szuję, sprać jej twarz i zagrozić gorszymi konsekwencjami, jeśli to miałoby się powtórzyć. Jednak mimo rozwalających się białych adidasów, które Fan znał z poprzedniego wieczora chłopak biegł nad wyraz szybko, co nieco zszokowało goniącego. Przecież taki wychudzony typ nie mógł mieć na tyle siły, by uciec komuś, kto sytymi mięsnymi potrawami codziennie uzupełniał swoje zasoby energii na całe dnie. W pewnym momencie czarnowłosy zniknął gdzieś za zakrętem, a kiedy zdenerwowany i zdyszany mężczyzna dobiegł do tego  zakrętu z nadzieją, że właśnie tam zastanie zmęczonego złodziejaszka zatrzymał się i rozejrzał błyskawicznie wokół siebie. Chłopaka tu nie było. Zamiast tego kilku przechodzących chodnikiem robotników zepchnęło go na bok, żeby zrobić sobie miejsce śmierdząc potem i wymieniając na głos wszystkie wdzięki dziewczyny, którą widać można było po drugiej stronie ulicy.

Wu Fan oparł się ciężko o stojący blisko hydrant i najpierw wodząc wzrokiem za ubranymi w stroje robocze robotnikami zaraz przeniósł swoją uwagę na budynek, w stronę którego zmierzali. Wysoki, stary blok stojący samotnie pomiędzy nowymi, pięknymi i odremontowanymi budynkami. Zbudowany z płyt szkielet bez okien, zamiast których w niektórych miejscach widniały deski. Do jego wnętrza prowadziło wejście na klatkę schodową, czyli stare, drewniane drzwi wiszące na jednym zawiasie, który skrzypiał głośno za każdym razem, kiedy tylko mocniejszy powiew wiatru smagał drewnianą płytę wprawiając ją w ruch. Mężczyzna nie liczył pięter, z których składał się blok, jednak wyglądało na to, że miał ich ponad dziesięć. Dziwne, że nigdy wcześniej nie był w tej okolicy, nie zauważył go przejeżdżając niedaleko. Wydawało się wręcz, że taki stary, zniszczony i niezamieszkany gigant powinien być widoczny z daleka nawet mimo zasłaniających go nowych, pięknych budynków. Tak naprawdę był dużo mniejszy od większości drapaczy chmur, jakie w tym mieście ludzie byli w stanie stawiać, jednak nie potrafił wyzbyć się wrażenia ogromności.

Odetchnąwszy i jeszcze raz rozglądnąwszy się wokół, czy aby uciekinier nie chował się gdzieś za jakimś śmietnikiem albo żywopłotem już miał zawracać, gdy jego wzrok przykuło coś, co zmierzający w stronę niedużej ciężarówki robotnicy kopnęli na bok. Była to podeszwa. Jedna, z tych, które odklejały się od białych adidasów należących do spędzającego czas wśród meneli chłopaka.

Marszcząc swoje gęste brwi mężczyzna podszedł bliżej, by przyjrzeć jej się dokładniej i pomyśleć w którą stronę w takim razie mógł uciec.

- … Szefie, będzie można burzyć w przyszłym tygodniu. – doleciało do jego uszu od strony ładujących się do pojazdu ludzi.

- Trzeba tylko uważać, żeby na nic się nie zjebało, stare to to, nieobliczalne…

- Zamknie się ulicę, wywali ludzi z domów i po sprawie.

- A nie łatwiej byłoby po prostu rozebrać częściami?

- Co ty, pojebany? Miesiąc by nam to zajęło, a i tak pewnie wszystko jebło by w pizdu.

- W sumie masz rację…

- No, a musim się streszczać. Co innego będą tu stawiać.

- Co takiego…?

- Czy ja wiem? Pewnie kolejne budyneczki dla szych i biznesów.

Wu Fan prostując się zerknął w ich stronę, gdy dalszą część rozmowy ucięło mu trzaśnięcie zamykanych drzwi od ciężarówki i pokręcił lekko głową. Właśnie dlatego przykładał się w szkole ostro do nauki. Nie chciał pracować jako robotnik. A ci, którzy się nie uczyli zawsze trafiali do takich niewdzięcznych zawodów.

Spojrzał na pnący się w górę budynek do rozbiórki, dopiero po tym zauważył nad klatką schodową napisany białą farbą napis „Zakaz wstępu! Budynek do rozbiórki!”.

Nie czuł już potrzeby spędzania tu większej ilości czasu. Dzieciak mu uciekł, robiło się chłodno, a Lu Mei pewnie wściekła siedziała teraz w domu i męczyła swojego starszego brata tym, jaki to jej facet jest straszny. Zawsze, kiedy miała jakiś problem, to zadręczała nim brata, choć on nigdy nie wykazywał jakiegoś specjalnie wielkiego zainteresowania tym, co działo się w jej związku z Wu. Zamiast tego wolał pojechać na stadion i pograć w nogę ze znajomymi. Mei jednak nie była tu największym problemem. Tym, co skłoniło Wu Fan’a do powrotu był właśnie chłód. Dlatego też nie od razu udał się do domu, gdzie zastałby rozwścieczoną  dziewczynę. Przecież naprzeciwko budynku do rozbiórki mieściła się całkiem przyjemnie wyglądająca z zewnątrz kawiarnia. To właśnie tam skierował swój wolny krok.

Popchnąwszy drzwi i otworzywszy je na tyle, by móc wejść usłyszał cichy dźwięk dzwoneczka zawiadamiającego obsługę o tym, że pojawił się w lokalu ktoś nowy. Od razu do jego nosa dotarł przyjemny zapach jakiegoś ciasta, najprawdopodobniej takiego, jakiego nie jadł nigdy w życiu. Zamknął za sobą drzwi, żeby nie robić przeciągu, a potem przeszedł przez środek pomalowanego na jasny, kawowy odcień brązu pomieszczenia i usiadł sobie pod ścianą przy wolnym, okrągłym stoliku. Podniósł z niego oprawioną w sztuczną skórę książeczkę z menu, by móc wybrać dla siebie coś odpowiedniego. Może jakąś kawę? Ciasto? Ponoć serniki z truskawkami są dobre…

- Coś podać? – rozległo się tuż nad uchem blondyna.

Ten natychmiast poderwał głowę znad menu i wbił swoje czarne jak węgielki oczy prosto w znajomo wyglądającego chłopaka trzymającego w dłoniach notes i pracującego tu najwyraźniej jako kelner. Kojarzył skądś te włosy, dołeczki w policzkach… Pani Zhang miała takie same za każdym razem, kiedy wspominała o swoim utalentowanym synu. Dopiero kiedy spojrzał na plakietkę z imieniem i nazwiskiem wyzbył się wszystkich wątpliwości.

- Yi Xing? Pracujesz tu? – zapytał wyraźnie zaskoczony.

Chłopak przez chwilę wyglądał na równie zdziwionego jak jego nowy klient, ale w końcu jego twarz ozdobił szeroki, trochę nieśmiały uśmiech, a dołeczki w policzkach pogłębiły się uroczo.

- Kurcze, Kevin Wu! Nie poznałem Cię! – zawołał i od razu przeszedł bardziej naprzeciwko mężczyzny. Zajął sobie krzesło przy jego stoliku i zerknął szybko w stronę baru, czy aby szef nie wychodzi na lokal, żeby sprawdzać swoich pracowników. Po tym znów wpatrzył się w blondyna z uśmiechem. – Pracuję tu od niedawna. Muszę zarobić trochę pieniędzy, a tylko tu mnie chcieli.

- Nie nazywaj mnie Kevinem, przecież już zmieniłem imię. – mężczyzna nadął wywrócił lekko oczami, ale i on zaraz uśmiechnął się delikatnie. – Jakbyś dobrze poszukał, to może znalazłbyś coś lepiej płatnego. – dodał unosząc przy tym jedną brew.

Utalentowany syn pani Zhang tylko wzruszył lekko ramionami, a potem postukał palcem w ciągle trzymane przez Wu menu.

- To zamawiasz coś, czy tylko przyszedłeś się grzać?

Ten pokręcił tylko lekko głową w rozbawieniu i z powrotem wpatrzył się w naprawdę sporą ofertę kawiarni. Od mnóstwa kaw poprzez różnorakie drinki aż do ciast i innych przekąsek. Było w czym wybierać. Ostatecznie jednak po kilkunastu sekundach miał już gotowe zamówienie.

- Panda chai latte z podwójnym espresso i sernik truskawkowy.

Młodszy od niego Chińczyk szybko zapisał zamówienie, by zaraz z szerokim uśmiechem wstać od stolika i tanecznym, płynnym krokiem udać się w stronę baru, a potem na zaplecze, gdzie zamówienie mogło zostać zrealizowane.

Przyjemna atmosfera, jaka panowała wokół zdecydowanie uspokajała nadszarpnięte nerwy. Wszędzie unosił się przyjemny zapach ciasta, aromaty najróżniejszych kaw… Sam wystrój również sprawiał wrażenie relaksu i wyciszenia. Oprócz jasnych, kawowych ścian w skład lokalu zaliczały się ładne, drewniane meble, wiszące na ścianach obrazy i zwisające z sufitów donice z kwiatami, które mieściły się w rogach pomieszczenia. Do tego spokojna, klimatyczna muzyka i rozbrzmiewające gdzieś w tle ciche rozmowy innych klientów.

Wu Fan zastukał kilka razy paznokciami w blat stolika oczekując swojego zamówienia, a w międzyczasie odruchowo zerknął w stronę okna, za którym widok rozprzestrzeniał się idealnie na stojący przed kawiarnią budynek do rozbiórki.

Skoro mieli go burzyć, to lepiej byłoby, gdyby żadna z jego części nie zahaczyła o to miejsce, pomyślał lekko marszcząc gęste brwi i znów stukając paznokciem w blat. Wyprostował się, klepnął dłońmi w uda i ciężko westchnął. Dawno nie widział się z Yi Xing’iem, a zdecydowanie częściej widywał się z jego mamą, która szczerze działała mu już na nerwy. Mimo wszystko jakoś nie życzył temu faktycznie utalentowanemu człowiekowi utraty pracy w związku ze zniszczeniem lokalu.

- Sernik truskawkowy dla Pana Wu! – rozległ się głos kelnera, a potem ciche stuknięcie talerzyka z ciastem o drewno stolika.

Wyrwany z zamyślenia biznesmen spojrzał najpierw na znajomego, a potem na swoje zamówienie i uśmiechnął się nieznacznie, po czym wziął w palce mały widelczyk i ukroił sobie kawałek deseru, by wpakować go sobie do ust z istną przyjemnością. Coś jednak było nie tak…

- Umm… Zhang… a gdzie moja kawa? – zapytał.

Brązowowłosy momentalnie uderzył się otwartą dłonią w czoło i nim tamten zdołał powiedzieć coś jeszcze skoczył w stronę baru, gdzie najzwyczajniej zostawił kawę i o niej zapomniał. W końcu jednak wysoki kubek z przyjemnie pachnącym, gorącym napojem znalazł się przy talerzyku z sernikiem.

- Wybacz, zapomniałem…

Tak, Yi Xing miał problemy z pamięcią. Fan nie wiedział, czy było to spowodowane jakimś urazem, chorobą, czy może po prostu już taki był. Jedno było jednak pewne: jedynymi rzeczami, których nie zapominał były chwyty do gitary, akordy na pianinie, nuty, teksty piosenek i układy taneczne. Skurczybyk był naprawdę utalentowany. I zapominalski… Skinąwszy głową podziękował mu i na moment wrócił do pochłaniania swojego sernika. Cóż, nie spodziewał się, że okaże się taki dobry…

- Słyszałeś, że mają burzyć ten blok z naprzeciwka? – zapytał.

Kelner pokiwał od razu głową i z powrotem przysiadł na krześle, na którym siedział chwilę wcześniej.

- Słyszałem. – powiedział przewracając między palcami długopis, którym zapisywał zamówienia. -  I bardzo dobrze. Szef mówił, że takie coś naprzeciwko naszego interesu nie za dobrze się prezentuje. Boję się tylko, że przy burzeniu zniszczą nam elewację.

- Tak, to byłoby najgorsze, gdyby te płyty spadły na was…

- A skąd! Najgorsze byłoby wtedy, kiedy te śmierdziele ciągle by się tu kręciły!

Mężczyzna uniósł lekko brwi, ale zanim zadał pytanie upił kilka małych łyków kawy.

- Jakie śmierdziele?

- No te, co się tam zagnieździły… Co jeden to gorszy. Nie wiem ilu ich tam jest… może z pięciu? Jeden taki to ciągle kręci się nam przed wejściem i wyciąga ze śmietnika resztki jedzenia. Drugi wiecznie zachlany tu przed drzwiami leży. Ci dwaj tacy starzy, wiecznie pijani. Nawet nie wiem kiedy oni ostatni raz widzieli mydło. Jest jeszcze taki młody, gówniarz, może trochę młodszy ode mnie. Szef mówił, że to złodziej jest, ale jeszcze nigdy nam tu nie wpadł…

Słuchając z uwagą słów swojego znajomego analizował każdą nową informację, jakiej udało mu się zaczerpnąć w międzyczasie powoli kończąc swoją porcję smacznego sernika.

- Mieszkają tam?

- Chyba tak… Czasem widzę jak się tam zataczają. To oni oberwali drzwi z zawiasów, wandale…

- Mówiłeś, że jest ich pięciu…

- Tak, ale tylko tych trzech widuję codziennie. Jeden to taki, że chyba nawet nosa stamtąd nie wysuwa, a drugi to tak w domyśle. Na zapas.

Blondyn  pokiwał głową ze zrozumieniem i akurat odstawił na pusty już talerzyk widelczyk. Ujął w długie palce elegancki kubek z kawą. Korzystając z tego, że ta już nieco wystygła wypił jego zawartość właściwie aż do połowy. Westchnął cicho i na moment znów przeniósł swój wzrok na budynek za oknem.

- A oni wiedzą, że to idzie do rozbiórki?

- Chyba nie. Był tu dzisiaj szef robotników z jakimś facetem i mówił do niego, że nie znaleźli w środku niczego, co mogłoby przeszkodzić w rozbiórce, czy coś takiego… nie pamiętam… - brązowowłosy lekko podrapał się po skroni i na moment zamyślił, przy czym całkowicie znieruchomiał. – Ale mój szef zabronił im mówić. Z resztą… niech zdychają. Dla nas lepiej. Pójdzie na robotników.

- Rozumiem. – powiedział Wu Fan, a potem dopił swoją kawę do końca. – No, ja będę już się zbierał. Lu Mei pewnie na mnie czeka… - dodał zaraz wstając  wyjmując z kieszeni skórzany portfel. Wyciągnął z niego całkiem sporą sumkę pieniędzy, która zapewne przewyższała cenę sernika i kawy, a następnie wsadził ją w dłoń chłopaka i uśmiechnął się lekko. – Masz. Napiwek.

Kelner wyraźnie ucieszony wstał i skłonił się nisko, a biznesmen już tylko z delikatnym uśmiechem pomachał do niego w pożegnaniu i wyszedł z kawiarni wprost na chłodne powietrze.

Wczesna pora, a już tak zimno… co za świat…

Przemierzył ulicę, zatrzymał się przed klatką schodową bloku i jeszcze raz zmierzył go wzrokiem.

- Jeszcze Cię dostanę, smarkaczu… - mruknął pod nosem tak, by nikt nie mógł go usłyszeć nawet stojąc blisko, a potem udał się w stronę, z której przyszedł, a raczej przybiegł.

***

- Jak mogłeś mnie tak nazwać?! – przeszywający, dziewczęcy pisk rozbrzmiał w głowie mężczyzny przyprawiając ją o pulsowanie bólu.

- Mei…

- Jestem dla Ciebie szmatą, tak?!

- Mei, mówiłem Ci już…

- Jesteś ostatnim chujem! Słyszysz?!

- To nie było do Ciebie…

- Zero seksu przez tydzień!

Trzaśnięcie drzwiami do sypialni zakończyło pełne wściekłości piski dziewczyny ku przeogromnej uldze Wu Fan’a i stojącego nieco z boku brata Mei, Lu Han’a.

- Stary… współczuję ci… - ciszę, jaka zapanowała wokół przerwał właśnie cichy, delikatny głos mężczyzny o tak delikatnych rysach twarzy, że gdyby nie krótkie, farbowane na jasno włosy, męskie ciuchy i brak biustu można byłoby pomylić go z kobietą. – Ja właśnie dlatego kiedyś wyprowadziłem się do znajomych, kiedy jeszcze mieszkaliśmy z rodzicami…

- Przestań. – uciął mu Wu i machnął ręką od razu zdejmując ze stóp buty. Z tego wszystkiego nawet nie zdążył się rozebrać. – Po prostu nie wiem co w nią wstąpiło…

- Kłamiesz. Wiem, jaka jest Mei. – Lu Han pokręcił głową i założył ręce na piersi. Spojrzał na kładącego pod ścianą buty mężczyznę ze współczuciem. – Robisz coś jutro? Może wyszlibyśmy na piwo?

Prostując się blondyn przeczesał włosy i tak jakby zamyślił się na chwilę. Nie na długą jednak. Każda okazja do tego, żeby choć na chwilę się odprężyć i uwolnić od zdenerwowanej dziewczyny była dobrą okazją, której nie można było przepuścić.

- To co? 20:00 w Bei? – zaproponował.

- To jesteśmy umówieni! – na ustach brata Mei wymalował się szeroki uśmiech, a wtedy ten ruszył w stronę wyjściowych drzwi. – Wytrzymaj do tego czasu i nie daj się zabić!

- Idź już i mnie nie wkurwiaj…

- Trzymaj się, Wu Fan!

***

Przez cały dzień głowa pulsowała mu tępym bólem. Miał już serdecznie dość Lu i jej fochów. Zawsze, kiedy się denerwowała jej głos stawał się nieznośny. Wszystko, co robiła stawał się nieznośne. Bo kiedy ona była zła zły był również jej facet. A jego łatwo było wyprowadzić z równowagi… Niestety żył w zasadzie, że kobiet się nie bije.

Musiał spać na kanapie, a potem dostał jeszcze specjalnie przypalone tosty na śniadanie, posoloną kawę. To jeszcze był w stanie znieść, ale kiedy odkrył, że pomysłowa dziewczyna specjalnie wykrochmaliła mu bieliznę  dosypała do niej soli musiał się specjalnie zamknąć w łazience i zanurzyć głowę pod zimną wodą z kranu, żeby w jakiś cudowny sposób ochłonąć. Dzień na szczęście minął mu dosyć szybko i już pod wieczór luźno, wygodnie ubrany po prostu wyszedł z domu nie mówiąc partnerce dokąd idzie. Ta nic nie wiedziała o jego wypadzie z Lu Han’em.

Bei był jednym z jego ulubionych barów. Mieścił się w centrum Pekinu, tam zawsze coś się działo. Puszczali dobrą muzykę, dysponowali niezłymi zasobami piw i innych alkoholi z całego świata. Czego chcieć więcej?

Tradycyjną drogę autobusem pokonał w przeciągu kilkunastu minut. Z przystanku dojście do baru zajęło mu ledwo pięć, więc był na miejscu trochę przed umówionym czasem. Zatrzymał się przy wejściu, by zapalić.

Właśnie wyjmował z kieszeni paczkę fajek oraz zapalniczkę, gdy kątem oka dostrzegł coś dziwnego wystającego spod krzaków róż okalających front kwiaciarni, która mieściła się zaraz obok Bei.

Kiedy podszedł bliżej zauważył w lekkim mroku, jaki już panował, że była to czyjaś noga odziana w białego buta. Białego adidasa bez podeszwy.